Ik weet uit eigen ervaring hoe waardevol het is om je verhaal te kunnen delen met iemand die écht begrijpt wat je doormaakt. Toen ik in een zware burn-out en depressie zat, voelde ik me ontzettend alleen. De wereld om me heen ging door, terwijl ik vastzat in mijn eigen gedachten en gevoelens.

Ik had niemand in mijn omgeving die hetzelfde meemaakte. Hoe lief en betrokken mijn vriendinnen ook waren, het bleef moeilijk om onder woorden te brengen wat er met me aan de hand was—ik begreep het zelf nauwelijks.

​

Het kostte me ook veel moeite om te delen wat er in mij omging. Slechts weinigen wisten hoe slecht het écht met me ging. Ik voelde schaamte. Schaamte om toe te geven hoe verloren ik me voelde. Schaamte om hardop te zeggen dat ik het leven eigenlijk niet meer leuk vond. Iedereen om me heen leek gelukkig—waarom had ík het dan zo zwaar?

​

Daarnaast ontdekte ik dat écht luisteren een zeldzame kwaliteit is. De meeste mensen bedoelen het goed, maar luisteren vaak met de intentie om te reageren, niet om te begrijpen. Ze geven adviezen, proberen oplossingen aan te dragen of zeggen dingen als: "Het komt wel goed." Maar dat was niet wat ik nodig had. Ik wilde gewoon even gehoord worden, zonder dat mijn gevoelens werden gebagatelliseerd of gladgestreken.

​

Juist daarom weet ik hoe belangrijk het is om iemand te hebben die écht luistert. Iemand die je begrijpt, zonder te oordelen of direct met oplossingen te komen.​

​